ARTBREAK CANTINE met ARGOS

Geen zin om met je collega' te lunchen deze middag? Of ben je het beu om je boterhammen alleen naast je computer te eten? Breng dan je boterhammen mee naar KANAL, waar je in de voormalige cantine van Citroën terzelfdertijd kunstenaarsfilms zal kunnen zien!

KANAL nodigde immers ARGOS uit om 4 programma’s op te stellen voor je middagpauze.

PROGRAMMA 4

De laaste programma gaat over onze kosmopolische steden en het leven eromheen. Dit programma gaat ook over het opnemen en bewerken van films. De menigte snelt op en neer over drukke voetpaden, verborgen camera’s leggen vast wat er daar gebeurt, beelden worden over opnames heen gelegd. Nochtans wordt er een verhaal verteld of gewoon geschreven. Tussen documentair en anonimiteit is dit programma een cinematografische reis in de hedendaagse openbare ruimte.

Ken Kobland -  THE NOTHING THAT IS …
2016, 16'30 ”, kleur, geluid.
THE NOTHING THAT IS … komt uit de omgeving van onze straten. Het ‘virtuele’, ‘andere realiteit’ die hen bewoont. In het midden van de eindelose extraheren en opzoeken naar gegevens, informatie, van wat verborgen is (samenzwering) in het alledaagse...Het wordt gebonden door aanhalingstekens (altijd woorden, ik heb ze nodig, wat kan ik anders zeggen). De ene van een gedicht van Wallace Steven, de andere van Robert Frank. Twee dichters, echt! Eén van het landschap, en de andere van de camera.

Esther Johnson - Alone Together, the Social Life of Benches
2015, 18 ', kleur, Engels en Napali, ondertiteld in engels.
De film gedraagd zich als een vreemdeling die je vergezeld op een bank om ‘de wereld voorbij te zien gaan’ en het ijs breekt door een gesprek te beginnen. Draaiend rond de microruimte van een eenvoudige bank, het emotionele en experimentele vermogen van de film word gebruikt om thema’s als het gevoel van een ruimte, ritme en stroom van bezoekers of nog het belang van het design van hedendaagse straatmeubilair te belichten.
 

Nicolas Provost - Plot Point
2007, 13'39 ”, kleur, geluid.
De drukke straten van New York City veranderen in een fictief en cinematografisch landschap. Nicolas Provost speelt met ons collectieve geheugen, zijn cinematografische codes en zijn verhalende talen die grensen bevragen tussen geënsceneerde, voorgestelde realiteit en autentieke fictie. Al is de film meestal met een verborgen camera opgenomen, presenteerd Plot Point een zeer dramatische constructie met te verfijnde beelden en een subtiel maar tastbaar drang in de soundtrack.