Freeze - Concrete Thoughts

Speciaal voor de allerlaatste dagen dat de verdiepingen in de voormalige showroom van de Citroën garage nog bezocht kunnen worden, maakt Nick Steur een nieuwe, zij het zeer fragiele installatie van puin. Tijdens de eerste fase van de renovatie in KANAL verzamelde hij brokstukken die pasgeleden nog deel uitmaakte van de structuur van het gebouw. Hij creëert er een nieuwe installatie mee van minutieus gebalanceerde puinsculpturen. Met enorme concentratie zoekt Steur naar een tijdelijk evenwicht van, en blaast hij voor een moment nieuw leven in het verouderde, afgeschreven materiaal. Met slopende precisie ensceneert hij een intieme relatie tussen de architectuur en de tijd. Zijn aandacht voor de materie én hun weerspiegelingen in het water waarmee hij in KANAL wil experimenteren, nodigen ons uit om even stil te staan, of in elk geval een ruimte te betreden waarin de tijd dat lijkt te doen.

"Freeze: Bewegingloos of immobiel worden, door verrassing of oplettendheid. Niet meer kunnen handelen of spreken, stoppen met bewegen. Stoppen met vooruitgaan. Stilstaan. Als we stoppen met bewegen, staan we stil. Als we stoppen, lijkt alles om ons heen sneller te bewegen. Als ik me concentreer op een steen, kan al het overige verdwijnen. Ik kan werkelijk daar zijn, zijn scherpte zien, zijn gewicht voelen. Ik kan zijn kantelpunt voelen en zijn roerloosheid bewonderen. Wij kunnen nooit zo stil zijn. Ik kan me inbeelden dat deze steen meer ziet dan ik ooit zal kunnen, omdat hij meestal bewegingloos is. Hij kan deze wereld ervaren. Ik kan hem niet betreden. Ik kan er niet inkruipen. De steen ervaart geen binnen- of buitenkant en daarom heeft hij niet echt een deur nodig. Hij heeft er geen behoefte aan om mij buiten te sluiten. Ik kan hem ronddraaien, van alle kanten bekijken en me het zwaartepunt inbeelden, en alle theoretische lijnen die door zijn hart, ik bedoel zijn kern, gaan. We kunnen een steen een andere steen laten raken.    We kunnen hem in de oceaan gooien. Het water maakt plaats voor de steen en de steen hoeft niet te vechten voor die plaats. Ik kan me inbeelden dat hij na duizenden jaren geërodeerd is tot duizenden zandkorrels. Zelfs dan hebben die korrels geen deuren en dat idee maakt me triest. Ik bewonder de rots. Ik bewonder hem omdat hij geen wensen heeft, geen behoefte aan erkenning of bezit en geen nood aan deuren. Ik beeld me in dat hij geen weet heeft van enige beperking. Ik wou dat ik geen weet had van enige beperking. Ik wou dat ik bewegingloos kon worden. Ik wou dat ik kon stilstaan." Nick Steur