Isabelle Cornaro
De films van Isabelle Cornaro geven de problematiek van het decoratieve en het readymade een nieuwe invulling en leggen het potentieel bloot dat gevonden voorwerpen hebben om tot symbolische en ideologische vertellingen te komen.
Isabelle Cornaro (geboren in 1974) gebruikt in haar films gevonden voorwerpen, die ze naast motieven of gebaren zet die ze uit de kunstgeschiedenis haalt. De laureate van de Prix Ricard in 2010, die van opleiding kunsthistorica is, specialiseerde zich in het Europese maniërisme van de 16de eeuw en verkent via verschillende media (schilderkunst, beeldhouwkunst, film, installaties) de manier waarop de westerse culturele geschiedenis de materiële en gevoelsmatige kijk op de wereld conditioneert. Haar visuele taal roept een dicht en erudiet netwerk van verwijzingen op en creëert een dialoog tussen de geleerde iconografie (van de barok tot het abstracte modernisme) en de volkscultuur (van karikaturen tot genrefilm). Zo komt ze tot een analyse van de systemen die beelden weergeven, reproduceren en vertalen. Voor haar stomme kortfilms koos ze voor een analoge 16 mm-film. Ze laat je stilstaan bij de esthetische, sociale en politieke waarde van voorwerpen en hun status als koopwaar, fetisj of kunstwerk. Ze geeft de problematiek van het decoratieve en het readymade een nieuwe invulling en legt daarmee het potentieel bloot dat gevonden voorwerpen hebben om tot symbolische en ideologische vertellingen te komen. Deze cinematografische experimenten bevinden zich op het kruispunt van de abstracte film van de historische avant-gardes en de landschapsschilderkunst en brengen een aantal handelingen en acties in stelling, waardoor de verstilde aard van de compositie overstegen wordt en de processuele dimensie zich openbaart. De films van de kunstenares worden als afzonderlijke stukken, maar ook ruimtelijk als installaties tentoongesteld. Ze nodigen de bezoeker uit om zich over te geven aan de ervaring van een voortdurend wisselende perceptie. Cornaro breekt los uit het keurslijf van de lineaire en progressieve montage en geeft de voorkeur aan een repetitieve en combinatorische structuur. Experiment na experiment breidt ze zo haar geheel van autonome composities uit, waarvan ze de scenografie afstemt op het perspectief van de galerie.