Jacqueline Mesmaeker

Jacqueline Mesmaeker studeerde eerst mode (1950–53) en design (1966–67) aan de Academie voor Schone Kunsten van Brussel, waar ze onder andere de workshops van Géo De Vlaminck volgde. Ze studeerde vervolgens aan La Cambre (tussen 1974 en 1981), waar ze les volgde bij onder meer Jo Delahaut (afdeling "Espace tridimensionnel") en Jean Glibert (afdeling "Espace urbain"). Ze was van 1962 tot 1972 actief als ontwerpster, met name voor de Innovation, en legde zich daarna toe op beeldende kunsten.

Het oeuvre van Mesmaeker is tegelijk minimalistisch, ongrijpbaar en multidisciplinair. Vanaf de jaren 1970 verdiepte ze zich in tekenen, fotografie, beeldhouwen, film- en later video-installatie. Haar werk is doordrenkt met literaire verwijzingen en gebruikt kaapt de onwaarneembare toevalligheden van het dagelijks leven om die op subtiele en subversieve manieren te bloot te leggen.

Mesmaeker is een centrale figuur in de Belgische kunstwereld, die lange tijd in de marge actief was. Haar werk werd pas onlangs herontdekt ter gelegenheid van verschillende solotentoonstellingen in België, in de Fondation Hermès (2019), Museumcultuur Strombeek / Gent (2020), Bozar (2020) en het Roger Raveel Museum (2021). In het kielzog van die tentoonstellingen werd het werk van de negentigjarige kunstenaar aangekocht door verschillende kunstinstellingen. Mesmaeker is inmiddels aanwezig in verschillende Belgische publieke collecties, waaronder het S.M.A.K. in Gent, het M HKA in Anvers, MAC's in Grand Hornu, BPS22 in Charleroi en Mu.ZEE in Oostende.

Ze won de East Award in Norwich (1996) en de Aica Belgium Award (2021). Als docent plastische kunsten aan La Cambre (1979–84) en ERG (1982–94) vormde ze mee verschillende generaties Belgische kunstenaars, onder wie Johan Muyle, Raphaël Van Lerberghe en Benoît Platéus.