HOPE HUNT AND THE ASCENSION INTO LAZARUS

Uit in een leveringszone geparkeerde auto schalt muziek gemixt door een dj, die het kofferdeksel opent waarlangs Oona Doherty uit de auto opduikt. De artieste begint met een eerste hiphopsolo. De choreografe en performer speelt met de barrière tussen podium en publiek, dat ze doorheen het gebouw naar een podium loodst voor een tweede solo.

In haar dubbele solo Hope Hunt and the Ascension into Lazarus beweegt de artieste Oona Doherty, haar haar naar achter getrokken en gekleed volgens de regels van de hiphop, wijde kleren die de aard van de drager/draagster verhullen. 

Om te bewegen, om te spreken inspireert de artieste zich op de verbale en lichaamstaal van uitgesloten jonge mannen uit Belfast, bij wie ze een grondig onderzoek gedaan heeft naar de mannelijkheid in de openbare ruimte. De artieste toont een haat die zich uit in een brute mannelijke houding, die volgens haar voortvloeit uit de onderdrukking van de jeugd door politiek en sociaal geweld. 

De artieste beroept zich op de wortels van de identiteit en muteert van het ene  personage in het andere, ze doorloopt de diverse entiteiten van de viriliteit, balancerend tussen arrogantie en kwetsbaarheid om de mannelijke stereotypen omver te werpen. 

Hope Hunt and the Ascension into Lazarus, een poëtische performance die zowel aanleunt bij fysiek theater, dans, als sociale verkondiging, boezemt de hoop in op een mogelijke herontdekking van zichzelf.